Οι Μανιάτες στρατεύονταν ασμένως στα σαλπίσματα του Άρη, θεού του πολέμου, αλλά και την Αθηνά, θεά της σοφίας, απεριόριστα σέβονταν και θαύμαζαν. Επίμονο αίτημά τους μετά τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους ήταν να γίνουν σχολεία στη περιοχή τους, να μάθουν γράμματα τα παιδία τους, να γίνουν άνθρωποι, όπως έλεγαν.
Λίγα χρόνια μετά την ίδρυση του γυμνασίου Γυθείου[1885] ιδρύεται το γυμνάσιο Αρεοπόλεως [βδ της 17-10-1821, ΦΕΚ Α 203/21-10-1921].
Τη πρώτη χρονιά το γυμνάσιο [η πρώτη τάξη δηλαδή, μόνη άλλωστε] στεγάσθηκε στην εκκλησία Παναγία η Γιωργιάνικη και ακολούθως στον πύργο του Στυλιανού Μαυρομιχάλη [τον καλούμενο σήμερα Παλιό Γυμνάσιο] και στη συνέχεια [1930-31] στο σημερινό κτίριο που κτίσθηκε [1925-30] στη θέση Σταφυλάδες [και Βασιλούδες].
Μέρος του οικοπέδου δώρισε [1924] η Αικατερίνη Φραντζεσκάκη-Τζαούτου και τα υπόλοιπα τμήματα αγοράσθηκαν ή απαλλοτριώθηκαν. Για την ανέγερση του κτιρίου συστήθηκε ερανική επιτροπή από τον γυμνασιάρχη, καθηγητές και παράγοντες της Αρεόπολης οι οποίοι περιερχόμενοι τα χωριά της Μάνης συγκέντρωναν χρήματα. Ένα σημαντικό ποσόν κατέβαλε το Ελληνικό δημόσιο ενώ επίσης μεγάλο ποσόν έδωσε και ο Πέτρος Μαυρομιχάλης. Έδωσαν επίσης τον οβολό τους πολλοί φτωχοί Μανιάτες και άλλοι προσέφεραν υλικά καθώς και τη προσωπική τους εργασία. Και έτσι το σχολείο κτίσθηκε ‘’… λιτά, απλόχωρα, μεγάλο, γερά θεμελιωμένο, μακριά από της χώρας τ΄ ανήλιαγα σοκάκια με τα πορτοπαράθυρα περίσσια, νάρχεται ο κυρ- ήλιος διαφεντευτής…’’ [Παλαμάς].
Τα Μανιατάκια επέδειξαν ιδιαίτερο ζήλο για τα γράμματα και μερικά κατέλαβαν περίοπτες θέσεις στη πολιτική, στις επιστήμες, στην οικονομία, στα σώματα ασφαλείας και στις ένοπλες δυνάμεις.
Στους καλλίτερους μαθητές χορηγείτο προπολεμικά το βραβείο Πέτρου Μαυρομιχάλη και μεταπολεμικά για μερικά χρόνια το βραβείο Πέτρου Κουράκου-Μαυρομιχάλη και Γιώργου Τσιμπιδάρου-Φτέρη ενώ χορηγίες προσέφεραν και άλλοι καθώς και απόφοιτοι του σχολείου.
Στη διάρκεια της κατάστασης [κατοχή και εμφύλιο] το σχολείο συνέχισε τη λειτουργία του με πολλά προβλήματα εξαιτίας έλλειψης καθηγητών αλλά και της κατάληψής του από τα ιταλικά στρατεύματα.
Στις δεκαετίες που ακολούθησαν ο αριθμός των μαθητών του συνεχώς μειωνόταν λόγω της μετανάστευσης των κατοίκων.
Τις τελευταίες δεκαετίες έγιναν σημαντικές προσθήκες στο αρχικό κτίριο και αρκετές μεταβολές στο γήπεδό του ενώ ένας σημαντικός αριθμός των μαθητών προέρχεται από παιδιά αλλοδαπών κυρίως από την Αλβανία που οι γονείς τους εργάζονται στη Μάνη.
[Περισσότερα βλ. Σταύρου Πατρικουνάκου, Η ιστορία του γυμνασίου και λυκείου Αρεοπόλεως, Η Μάνη κατά τον εικοστό αιώνα και του ίδιου, Τα αίτια ακμής της Αρεόπολης και παρακμής του Οιτύλου. Αντίτυπα των βιβλίων έχουν χορηγηθεί στις βιβλιοθήκες Αρεόπολης, Γυθείου, Σπάρτης, Βουλής των Ελλήνων, Εθνική και άλλες].
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου